ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [5] ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΕ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ Νο[4]

     Ο θόρυβος που έκανε το βαρύ κουτί με τα χρυσά νομίσματα πέφτοντας στο πάτωμα του δωματίου, του θύμισε την φωνή της μακαρίτισσας της θειάς του, που συχνά του έλεγε κουνώντας δασκαλίστικα το δάχτυλο: «Τούτα τα νομίσματα, σου τα αφήνω για μια δύσκολη ώρα!»

«Να μια δύσκολη ώρα θείτσα! Τι θα μου κάνουν τα σκατονομίσματα σου τώρα;» σκέφτηκε ο Τάκης.

   Τα βήματα από το εσωτερικό του σπιτιού έρχονταν προς το σαλόνι. Μπορούσε να ξεχωρίσει τα γυναικεία που έμοιαζαν να πλησιάζουν λες και έκαναν τζόγκινγκ στο διάδρομο και τα ανδρικά από πίσω που ακολουθούσαν βαριά. 

    Δεν άργησαν να φτάσουν στο σαλόνι, όπου και σταμάτησαν. Ο Τάκης άκουγε μόνο βαριές ανάσες. Μια παράξενη ησυχία επικράτησε για λίγο. Με το αριστερό  χέρι, είχε σηκώσει το κεφάλι  για να μπορεί έστω και με την περιφερειακή του όραση να βλέπει κάτι. Ένιωθε όμως την καρδιά του να χτυπάει σαν έμβολο μηχανής μέσα στο στέρνο του. 
Το χέρι που στήριζε όρθιο το κεφάλι, είχε αρχίσει να μουδιάζει ....  
    Ένα δυνατό γέλιο δόνησε την ατμόσφαιρα. Η Νίκη τρέχοντας σχεδόν ήρθε και στάθηκε χαμογελαστή μπροστά του. Το πρόσωπό της έλαμπε από την χαρά της επιτυχίας. Κρατούσε με τα δυο χέρια, το τετράγωνο ντυμένο με κόκκινο βελούδο κουτί.  Του το πρότεινε:

    «Να! Πάρτο. Δικό σου είναι. Έλα σήκω. Πάρτο λοιπόν!»

Εκείνος την κοιτούσε σχεδόν αδιάφορος. Άθελά του εντυπωσιάστηκε όταν αντιλήφθηκε ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου τι θα γινόταν με το κουτί και τις χρυσές του λίρες. «Για μια ώρα ανάγκης!» Είχε πει η θεία. Το γεγονός και μόνο ότι θυμήθηκε την φράση αυτή της θείας του, έφερε γέλια. Επειδή όμως το χέρι που συγκρατούσε το κεφάλι είχε μουδιάσει, άφησε το κεφάλι του να πέσει στο στέρνο και βάλθηκε να γελάει με την καρδιά του...δίπλα στην καρδιά του.  Το πηγούνι του χτυπούσε πάνω στο στήθος του,  ο ήχος που έβγαινε από τούτο το γέλιο μόνο με κρώξιμο κόρακα θα μπορούσε να συγκριθεί αλλά αυτός γελούσε. Γελούσε ίσως όσο δεν είχε γελάσει ποτέ στη ζωή του. 

    Η Νίκη απέναντι του με το κόκκινο κουτί στα χέρια έμεινε να τον κοιτάζει έκπληκτη. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν γελούσε ή αν έκλαιγε. 

Ο Πέτρος που όλη αυτή την ώρα είχε σταθεί στην είσοδο το σαλονιού, πλησίασε και βάλθηκε και αυτός να κοιτάζει τον Τάκη που το κεφάλι του χτυπιόταν πάνω στο στέρνο βγάζοντας παράξενους ήχους από το στραβωμένο στόμα. 
    «Μα τι έχει; Γιατί κάνει έτσι;»
    «Που να ξέρω χριστιανέ μου; Του δείχνω το κουτί με τα χρυσά νομίσματα και....»
    «Μήπως κλαίει;»
Ο Τάκης που ένιωσε το αριστερό χέρι να έχει ξεμουδιάσει κάπως, το σήκωσε σιγά-σίγα και σπρώχνοντας το πηγούνι προς τα πάνω, κατάφερε να σηκώσει το κεφάλι του σε μια σχετικά όρθια θέση. Έβαλε όλη την ψυχική και όση σωματική δύναμη είχε, για να μπορέσει να τους αντικρίσει και τους δύο κατάματα, έτσι όπως στέκονταν απέναντί του. 
Προσπάθησε να δώσει κάποιο σχήμα στα χείλη του, ώστε αυτό που ήθελε να πει να γίνει κατανοητό και φώναξε:
    «Έσχη χα!  Χέσχηχα! Χέσκηκα ια χουχί!» 
Κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια να πει αυτό που ήθελε όσο γινόταν πιο καθαρά, σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα, ανοίγοντας  το στόμα του ώστε να ρουφήξει όσο περισσότερο αέρα μπορούσε. 
Αχ! Να μπορούσε να τους φωνάξει πεντακάθαρα κατάμουτρα: «ΧΕΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΤΙ!»
    Η Νίκη όμως, περιέργως κατάλαβε ακριβώς τι ήθελε να πει! 
    «Α! Ώστε έτσι ε; Χέστηκες για τα νομίσματα!»
    «..αί»
    «Ναι λες ε;»
    «Τι γίνεται ρε Νίκη; Τι λέτε;» ρώτησε ο Πέτρος
    «Δεν τον νοιάζουν λέει τα νομίσματα  ο μαλάκας.»
  «Ωραία τότε! Αφού δεν τον νοιάζουν, ας τα πάρουμε και ας την κάνουμε!» είπε ανυπόμονα ο Πέτρος.
    «Μα είσαι με τα καλά σου, ή χάζεψες; Δεν τον ακούς τι λέει; »
    «Τι λέει δηλαδή;»
   «Χέσκηκα ια κουχί!» Φώναξε ο Τάκης όσο πιο δυνατά μπορούσε,  σπρώχνοντας ταυτόχρονα το κεφάλι πιο ψηλά, με το αριστερό του χέρι για να δείξει αποφασιστικότητα. 
Έτσι νόμιζε τουλάχιστον.
    «Τον ακούς τον ηλίθιο; Τον σακάτη;»
   «Μα βρε Νίκη, αφού δεν τον νοιάζει, γιατί δεν παίρνουμε τα νομίσματα και να φύγουμε;»
Η Νίκη όμως δεν του έδωσε σημασία. Κάτι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού εκεί δεξιά της, της είχε τραβήξει την προσοχή. Είχε καρφώσει το βλέμμα σε κάτι, λες και την μαγνήτιζε.
    Ο Τάκης που αντιλήφθηκε την κίνηση της, προσπάθησε σπρώχνοντας το πηγούνι του με τα δάχτυλα, να στρίψει το κεφάλι προς την κατεύθυνση που κοίταζε η Νίκη. 
Εκείνο που είδε τον έκανε να παγώσει. 
    Εκεί πάνω στο τραπεζάκι, ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα, ήταν ένα μπρούντζινο βαρύ σκαλιστό σταχτοδοχείο, σε σχήμα χελώνας. 
    Ήταν το σταχτοδοχείο με το οποίο τον είχε χτυπήσει με όλη της τη δύναμη στο κεφάλι, εκείνο το βράδυ, την ώρα που έκαναν έρωτα εκεί στο σαλόνι, πάνω στο χαλί. Εκείνη ήταν από πάνω, έτσι όπως της άρεσε.
Το φοβερό χτύπημα θα μπορούσε να τον είχε αφήσει στον τόπο τότε. 
Δε θα ξεχνούσε όμως, ποτέ το βλέμμα που του είχε ρίξει λίγο πριν τον χτυπήσει. Και τι ειρωνεία....Είχε νομίσει, ότι τούτο ήταν το βλέμμα της υπέρτατης ηδονής! Πόσο λάθος είχε κάνει....
Ο Πέτρος τώρα την τραβούσε από το μπράτσο. 
    «Έλα Νίκη πάμε. Άστον εδώ και πάμε να φύγουμε! Δε θα μιλήσει. Σε παρακαλώ Νίκη. Πάμε σε ικετεύω έχω και παιδιά!»
    Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του ο Πέτρος και εκείνη άφησε το κουτί με τα νομίσματα να πέσει χάμω στο χαλί, έκανε το μισό βήμα που την χώριζε από το τραπεζάκι του σαλονιού, έσκυψε άρπαξε το βαρύ σταχτοδοχείο και με μια αστραπιαία κίνηση, έστριψε με φόρα  και με όλη της την δύναμη χτύπησε καταπρόσωπο τον Πέτρο. 
Εκείνος έμεινε για λίγο όρθιος, κοιτώντας την έκπληκτος, κι ύστερα έπεσε ανάσκελα προς τα πίσω χτυπώντας πρώτα το κεφάλι του στο τούβλινο πρεβάζι του τζακιού κι έμεινε ακίνητος πάνω στο χαλί.
    «Χέστηκα αν έχεις παιδιά! Τι μου το κοπανάς συνέχεια; Έχω παιδιά κι έχω παιδιά! Χέστηκα πια!»  Έκανε με αγανάκτηση η Νίκη.
    Ο Τάκης χαμήλωσε το χέρι που στήριζε το κεφάλι του και κοίταξε προς το σημείο που είχε πέσει ο Πέτρος. Με τρόμο είδε το πρόσωπό του νέου άνδρα να έχει μεταμορφωθεί σε μια κόκκινη μάζα, αλλά και στο χαλί πίσω από το κεφάλι του είχε αρχίσει να σχηματίζεται μια  κηλίδα αίματος. Από κει που ήταν ο Τάκης προσπάθησε να δει αν το στήθος του Πέτρου ανεβοκατέβαινε. Δεν μπόρεσε να το διαπιστώσει  αυτό.
    «Θοννν  χόθωσες!» Είπε μην τολμώντας να σηκώσει το κεφάλι του να κοιτάξει την Νίκη.
  «Τον σκότωσα; Και λοιπόν; Ένας τσουτσουνοφόρος λιγότερο. Αν είχα κάνει το ίδιο χρόοονια πριν, ίσως να είχαν γλυτώσει οι μικρές μου αδελφές τουλάχιστον, από τις χερούκλες του θείου Αριστοτέλη που μας χούφτωνε για χρόνια από τα πέντε μας. Τον σεβαστό μας  θείο Αριστοτέλη χα χα χα! ....»
    Γελώντας σχεδόν υστερικά, λύγισε τα γόνατα κάθισε στο χαλί δίπλα στο κουτί με τα νομίσματα, το γέλιο της μετάλλαξε σε κλάμα και ακούμπησε το κεφάλι της στο αριστερό πόδι του Τάκη. 
Το πόδι  του, που ένιωθε!
Λίγο πιο κει κειτόταν ακίνητος ο Πέτρος.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ