Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ [6] ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ


    Ο Τάκης ένιωσε κάτι να ακουμπάει στο αριστερό του πόδι. Κατέβασε το χέρι με το οποίο στήριζε το πηγούνι του και άφησε το κεφάλι να πέσει στο στέρνο. Είδε τα μαύρα μακριά της μαλλιά που είχαν απλωθεί σαν σκούρο πέπλο στα πόδια του. Άκουγε την ανάσα της. Του φάνηκε σαν να έκλαιγε σιωπηρά. Χωρίς να το καταλάβει, εντελώς αυθόρμητα, άπλωσε το χέρι του και το ακούμπησε λιγάκι άγαρμπα, στα μαλλιά της. Χιλιάδες αναμνήσεις όρμησαν τότε και πλημμύρισαν την καρδιά του. Θυμήθηκε πόσο του άρεσε να την βλέπει να  τινάζει τα μαλλιά με κείνο τον απόλυτα θηλυκό αλλά αγέρωχο τρόπο. 
    Πόσο τον γοήτευε και τον ερέθιζε η αντίθεση του κατάμαυρου αυτού χείμαρρου, με την λευκή απαλότητα του λευκού λαιμού της. Άπλωσε το χέρι του λίγο ακόμη, για να αγγίξει την μεταξένια υφή του δέρματος, εκεί, κάτω από το σύννεφο των μαλλιών, αλλά κάτι τον συγκράτησε: «Μα σκότωσε  τον...» του ψιθύρισε μια φωνή μέσα του.
    Με όση δύναμη είχαν τα ανακλαστικά του, τράβηξε απότομα το χέρι του από τα μαλλιά της. Εκείνη δεν άλλαξε στάση. Έμεινε ακουμπισμένη στο αριστερό του γόνατο. Το γόνατο που ένιωθε. Έμοιαζε να έχει ηρεμήσει τώρα. Γύρισε προς τα πίσω και παραμερίζοντας τα μαλλιά της,  τον κοίταξε με ένα χαμόγελο που ήρθε από τα παλιά. Ύστερα άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. 
    «Παγωμένο είναι το χεράκι σου. Θυμάσαι πόσο σου άρεσε να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά; Θυμάσαι; Σου αρέσει ακόμα;»
Ο Τάκης δεν αντέδρασε. Έχοντας το πηγούνι του να ακουμπάει στο στέρνο, είχε χαμηλώσει  τα μάτια του για να μην αντικρίζουν τα δικά της. 
    «Κοίτα με. Μη με αποφεύγεις. Δες μέσα στο βλέμμα μου πόσο μου είχες λείψει...»
Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ο βόμβος. Βζζζ, βζζζζ, βζζζ.  Το κινητό του Πέτρου, εκεί δίπλα στο σκαμπό, πεταμένο πάνω στο σακάκι του ανθρώπου που κειτόταν καταματωμένος και ακίνητος εκεί χάμω στο χαλί.
    Εκείνη τινάχτηκε πάνω σαν ελατήριο. Το βζζζ, βζζζ συνεχίζε με αυξανόμενη ένταση. Ο Τάκης με τη βοήθεια του χεριού του ανασήκωσε το κεφαλι και κοίταξε το κινητό που βρισκόταν εκεί δίπλα του, αλλά από την άλλη πλευρά. Την δεξιά. Την κακή πλευρά!
Η Νίκη έσκυψε, πήρε το κινητό. Κοίταξε την οθόνη...
    «Η πόρνη η γυναίκα του είναι. Να δούμε τώρα! Θα τον θέλει όπως έγινε; Του κουτιού τον έκανα. Στην κυριολεξία του κουτιού! Χα χα χα χα! Πετυχημένο αυτό ε; Του κουτιού! χα χα χα!» Το γέλιο της ήταν τόσο στριγκό που του προκάλεσε ανατριχίλα! 
    «Να πάρε και  μίλα της εσύ!» Είπε και του πρότεινε το τηλέφωνο.
Εκείνος δεν τόλμησε καν να κινηθεί.
    «Έλα λοιπόν! Πάρτο! Τι περιμένεις; Χα χα χα χα!» 
Ο βόμβος  όμως σταμάτησε. 
    «Το 'κλεισε  η ηλίθια! Έχασε την ευκαιρία να μιλήσει με έναν γοητευτικό κύριο...με στραβό στόμα και παράλυτο σώμα. Το πουλάκι όμως; Μια χαρά δουλεύει ε; Πουλάαακι μου!  χα χα χα!»
Πέταξε το κινητό πάνω στο σκαμπό εκεί που βρισκόταν και το σακάκι του Πέτρου. Γύρισε και κοίταξε έξω.
    «Συννεφιάζει. Θα βρέξει μάλλον.» είπε. 
Με ένα βήμα τον πλησίασε. Έτσι όπως το κεφάλι του ήταν πεσμένο στο στέρνο του ο σβέρκος ήταν εκτεθειμένος. Ένιωσε αληθινό φόβο όταν αισθάνθηκε το χέρι της να ακουμπάει εκεί. Ναι! Ένιωσε όμως! Και αυτό του φάνηκε πολύ σημαντικό! 
Έμεινε ακίνητος. Σχεδόν δεν ανάσαινε. Ένα χάδι απαλό διέτρεξε το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το ένιωσε, το ένιωσε!
    «Α! Βρε Τάκη! Τι όμορφα που περνάγαμε! Ταιριάζαμε οι δυο μας! Είχαμε τα ίδια γούστα σε όλα! Θυμάσαι; Στο σεξ, στα βιβλία, στις ταινίες, στη μουσική, στα πολιτικά....Θυμάσαι;» 
    «Νννν αι!» απάντησε εκείνος κι αμέσως ένιωσε κι άλλη έκπληξη! Μπόρεσε να προφέρει το «νι»!
  «Μόνο στο φαγητό δεν ταιριάζαμε! Εγώ τρελαινόμουν για θαλασσινά ενώ εσύ τα σιχαινόσουν!»
    «Ννν αι» ξανάπε εκείνος περισσότερο για να επιβεβαιώσει ότι μπορούσε να προφέρει το "νι".
     «Τόσο ηλίθιος θεέ μου! Μα να μη σου αρέσουν τα θαλασσινά... Πάντα μου ρχόταν να σε χαστουκίσω κάθε φορά που μου ΄λεγες με κείνο το ύφος: "Δε μπορώ να τρώω ζωντανά όντα. Κανίβαλος είμαι;" Τα ίδια ακριβώς έλεγε και κείνος ο θείος Αριστοτέλης για τα θαλασσινά. Τα δάχτυλά του όμως τα έχωνε στα... ζωντανά -ξέρεις ποια- στο δικό μου και στις αδελφές μου.»
    Το χέρι που χάιδευε πάνω, κάτω τον σβέρκο του, έμεινε ακίνητο τώρα. Ύστερα τα δάχτυλα   συσπάστηκαν και νύχια τον έγδαραν με μανία. 
     «Ωχχχ!» Βόγκηξε ο Τάκης.
     «Ηλίθιε! Αλλά κι  εκείνον τον σεβαστό θείο Αριστοτέλη, τον αδελφό της μάνας μου έπρεπε να τον είχα καθαρίσει τότε!» Φώναξε έξαλλη και πήγε προς την μπαλκονόπορτα. 
    «Αμ εκείνη η χαμένη, η μάνα μου;» συνέχισε, «όταν της τα είπα τα κατορθώματα του αδελφού της, ξέρεις τι μου απάντησε; "Άσε τα παραμύθια Νίκη! Και μη σε ξανακούσω να το πεις αυτό. Ο θείος σας, σας αγαπάει!" «Έτσι μου είπε η ίδια μου η μάνα! Εφτά χρονών ήμουνα και οι αδελφές μου οι δίδυμες πέντε που να πάρει ο διάολος!» 
Τελειώνοντας τον μονόλογο της έφτυσε το τζάμι της μπαλκονόπορτας όπου έβλεπε την αχνή αντανάκλαση της.
    Ένας παράξενος ήχος! Απρόσμενος!  Ο Τάκης κράτησε την ανάσα του για να μπορέσει να εντοπίσει την πηγή του. Ξανά. Είχε κάτι το "υγρό" τούτος  ο ήχος. Έφερε το αριστερό του χέρι κάτω από πηγούνι του και έσπρωξε το κεφάλι του προς τα επάνω. 
    Εκείνη στεκόταν ακόμη στη μπαλκονόπορτα. Το φως από έξω είχε μειωθεί. Θα πρέπει να είχε συννεφιάσει αρκετά. "Χρουρρρ" ακούστηκε και πάλι σαν κάποιος να μάθαινε να κάνει γαργάρα. «Τι στο καλό είναι αυτό!» Σκέφτηκε ο Τάκης. Με τα μάτια να στρέφονται δεξιά κι αριστερά, προσπάθησε να δει αν υπήρχε κάτι εκεί κοντά που παρήγαγε τον ήχο και τότε... είδε ένα δάχτυλο σαν να ξύνει χάμω το χαλί. 
    Κάρφωσε το βλέμμα του στο σημείο εκείνο και είδε ότι και άλλο δάχτυλο λύγισε και έκανε κινήσεις σαν να ήθελε κι αυτό να ξύσει το χαλί. Έσπρωξε το κεφάλι του πιο ψηλά και βάλθηκε να δει αν .... και είδε το στέρνο να  ανορθώνεται και να ξαναπέφτει σπασμωδικά, ώσπου με έναν δυνατό βήχα  τινάχτηκε στον αέρα ένα κόκκινο συντριβάνι. Ένας δεύτερος βήχας και ...δυο μάτια φάνηκαν να ανοίγουν διστακτικά στο λεκιασμένο με αίματα πρόσωπο του Πέτρου. 
    Η Νίκη που άκουσε κι εκείνη τον βήχα, ήρθε σχεδόν τρέχοντας  και πλησίασε τον πεσμένο άνθρωπο. Μόλις αντίκρισε τα καλυμμένα με αίμα μάτια του να την κοιτάζουν, ταράχτηκε. Έκανε ένα αθέλητο μικρό άλμα προς τα πίσω. Ύστερα λες και κάποιος την διέταξε, έτρεξε και πήγε στο εσωτερικό του σπιτιού. 
    Ο Πέτρος, έγειρε ελαφριά το κεφάλι του. Ένα μικρό ρυάκι αίματος έτρεξε μέσα στο δεξί του μάτι. Σήκωσε με κόπο το χέρι του και με την παλάμη του προσπάθησε να καθαρίσει κάπως τα αίματα γύρω από τα μάτια του. Δεν πρόλαβε όμως,  γιατί εκείνη την στιγμή ήρθε η Νίκη και βιαστικά πήγε και γονάτισε δίπλα στον άνδρα που είχε τραυματίσει σχεδόν θανάσιμα λίγο πριν. Γονάτισε σιμά του και ακούμπησε στο χαλί έναν δίσκο με διάφορα φιαλίδια και μπόλικο βαμβάκι. 
    «Πέτρο μου! Αγάπη μου! Είσαι καλά; Μίλα μου γλυκέ μου! Μίλα στη Νικούλα σου!» έλεγε με τρυφερότητα ενώ παράλληλα με ένα βαμβάκι στο οποίο είχε σταλάξει ένα υγρό σαν ιώδιο, προσπαθούσε απαλά - απαλά να καθαρίσει το τραύμα του εκεί στη μύτη. Ο Πέτρος μούγκριζε από τον πόνο, αλλά κοίταζε ταυτόχρονα τον Τάκη με ύφος που ο Τάκης το ερμήνευσε σαν απορία. 
    Η τρυφερότητα με την οποία περιποιόταν η Νίκη τον χτυπημένο φίλο της, θα συγκινούσε οποιονδήποτε, αν δεν είχε δει προηγουμένως την σκηνή, όπου η ίδια αυτή γυναίκα τον χτύπησε, την στιγμή που άνθρωπος αναφέρθηκε στα παιδιά του. 
  Ο Τάκης, παρόλο που το χέρι που στήριζε το κεφάλι του, είχε κουραστεί παρακολουθούσε την σκηνή, χωρίς να ξέρει αν έπρεπε να ηρεμήσει ή να ανησυχήσει. Χαιρόταν πάντως που δεν είχε πεθάνει κανείς....ακόμη τουλάχιστον, μέσα στο σπίτι του. 
    Ο Πέτρος ανακάθισε αργά - αργά. Η μύτη του είχε αλλάξει σχήμα από το χτύπημα. Κοίταξε γύρω του σαν να μην ήξερε που βρισκόταν και είδε στο χαλί δίπλα του ένα μπρούντζινο σταχτοδοχείο σε σχήμα χελώνας πασαλειμμένο με αίμα. 
  Ακούστηκε το κουδούνι του δημοτικού απέναντι. Ο Τάκης κοίταξε την ώρα στον αποκωδικοποιητή κάτω από την τηλεόραση. Είχε πάει μια. Τα παιδιά θα σχολούσαν τώρα. Άκουγε τα αμάξια των γονιών που έρχονταν να πάρουν τα καμάρια τους.      
Σε λίγα λεπτά παιδικές φωνές γέμισαν την ατμόσφαιρα έξω. Κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, παππούδες και γιαγιάδες φώναζαν τα εγγόνια τους, γέλια, μικροτσακωμοί, τρεξίματα. Χαρά θεού ήταν τούτη η ώρα. 
    Ο Πέτρος άπλωσε το χέρι του και πήρε το ματωμένο μπρούντζινο σε σχήμα χελώνας σταχτοδοχείο, το κοίταξε καλά και αργά-αργά έστρεψε το βλέμμα του προς την Νίκη που ετοίμαζε ένα καινούργιο κομμάτι βαμβάκι με αντισηπτικό... όταν ένα "μπαμ" ακούστηκε στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και αμέσως μετά ένα ταπ, ταπ, ταπ στο πάτωμα του μπαλκονιού  και παιδικές φωνές που φώναζαν: 
«Κύριε, κυρία, τη μπάλα, τη μπάλα!»


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ


39 σχόλια:

  1. Χριστόφορε, φίλε μου
    Αναμφίβολα είσαι μεγάλος συγγραφέας θρίλερ!
    Αυτή την φορά όμως, εκτός από την αγωνία έχω και ένα σφίξιμο στην ψυχή, είναι πολύ σκληρή ιστορία...
    Εύχομαι στο επόμενο, να μου βγει ένας στεναγμός ανακούφισης :)
    Σου εύχομαι ένα χαρούμενο Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα μπορούσε να φανεί παρατραβηγμένο.
    θα μπορούσε να γίνει κουραστικό και να χαθεί το ενδιαφέρον.
    θα μπορούσε η τόση ένταση, αλλά και η τόση στασιμότητα να το έκανε απεχθές.

    τίποτα απ’ όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν, δεν έγιναν!
    το διάβασα μονορούφι και "γύρισα" την ταινία με το μυαλό μου.
    δεν είσαι καλός. είσαι καταπληκτικός!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πότε θα το γυρίσουμε ταινία ?
    Εγώ θέλω τον ρόλο της μανιοκαταθλιπτικής!χαχαχαχαχχαχαχαχχαχα!
    Αν σου πω και ποιον θέλω για Τάκη θα με μαλώσεις? χαχαχαχχαχαχαχαχαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σκέφτηκα να κρατηθώ ως το τέλος και μετά να σχολιάσω... όμως δεν άντεξα..
    Το άρχισα πάλι από το δεύτερο επεισόδιο..
    Η καρδιά μου χτυπούσε.
    Η αγωνία ήταν που σκηνοθέτησα και "έπαιξα" τον ρόλο του Τάκη;
    Δεν μπορώ να σου εξηγήσω..
    Ηχοι, μυρωδιές,σούρσιμο...πόνος..

    Στην αρχή σου είχα γράψει πως η αρρώστια του Τάκη σηματοδοτεί μια τραγική στιγμή στη ζωή μου.. εκεί δίπλα μου εκτυλίχτηκε άλλο σενάριο και την αγωνία του Τάκη την έχω μπρος μου.

    Να σου πω πως ξεπερνάς μακράν βιβλία που έχω διαβάσει;
    Δεν είναι φιλοφρόνηση..
    Δεν είμαι ειδική...
    Οταν όμως καρδιοχτυπώ αυτό μου λέει ..
    πως εντυπωσιάζομαι..καταλαβαίνεις αυτό το συναίσθημα από τα βιβλία έτσι;
    Η λεπτομέρεια το κάθε δευτερόλεπτο να σε προκαλεί ..να λες μη τελειώσει απότομα..

    Χριστόφορε συγνώμη για την πολυλογία μου αλλά να σου πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και εγώ μαζί με την Αντιγόνη το ίδιο έπαθα...δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει την επομένη στιγμή...αυτό ακριβώς είναι που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση... το άννωστο..σε πλήρη αβεβαιότητα.. εντυπωσιασμένη.... αναμένομε την συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για ένα λεπτό νόμιζα ότι της κοπάνισε το σταχτοδοχείο στο κεφάλι....και έκλεισα τα μάτια και τραβήχτηκα πίσω...φου.. Χριστόφορε ...και μου έφυγε ο πόντος από το πλέξιμο...χαχαχα...μην το τελειώσεις μου αρέσει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ποτέ δεν θα καταλάβω πως ένας τόσο τρυφερός άνθρωπος μπορεί να ζωντανεύει τόσο σκληρές σκηνές.... και μάλλον το αντιφατικό της υπόθεσης είναι μέρος της γοητείας σου. Καλή σου νύχτα αγαπημένε μου φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ...βιασική,
    μα περιμένω!!!!!!!!!!!!!!!

    Φιλάκια,
    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @magda
    Με τιμάς μα τα ευγενικά σου λόγια.
    Το σφίξιμο για το οποίο μιλάς το έχω κι εγώ την ώρα που το γράφω. Είναι σαν μια άσκηση...σκληρότητας.
    Όταν φέρω τα πράγματα εκεί που θέλουν να πάνε τότε κι εγώ θα βγάλω στεναγμό ανακούφισης...
    Καλό σου διήμερο. Καλές διαδρομές.


    @ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
    Απόλυτα ορθές οι επισημάνσεις σου. Κι μένα με απασχόλησε το θέμα της στασιμότητας, και της συνεχούς έντασης. Χαίρομαι που λες ότι δεν βάρυναν το κείμενο.
    Με το "καταπληκτικός" με αφήνεις κατάπληκτο...και σε ευχαριστώ θερμά για την γενναιοδωρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Γιαγιά Αντιγόνη
    Δεν μπορώ Αντιγόνη να σου περιγράψω με λόγια την τιμή που αισθάνομαι ότι μου κάνεις αφ' ενός μεν με την επίσκεψή σου αφ' ετέρου δε με το σχόλιο σου. Εγώ είμαι εκείνος που πρέπει να σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙ για την γενναιοδωρία της ψυχής σου.


    @kariatida62
    Βρες μου τον σκηνοθέτη, τα λεφτά και τον πρωταγωνιστή που έχεις στο μυαλό σου (όχι δε σε μαλώνω).
    Ο ρόλος της Νίκης είναι δικός αν είσαι σίγουρη ότι θα μπορείς να αμολάς σφαλιάρες και νυχιές δεξιά κι αριστερά! χα χα χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Ρούλα Σμαραγδένια
    Αν συμβαίνει αυτό που λες για την πρόβλεψη της συνέχειας, τότε ευελπιστώ ότι ίσως βρίσκομαι στον σωστό δρόμο. Με βοηθάτε με τις επισημάνσεις σας, σε τέτοιο βαθμό που έχω την αίσθηση ότι τελικά μαζί θα το γράψουμε το διήγημα.
    Ευχαριστώ και ενα όμορφο Σ/Κ να έχεις Ρούλα μου.


    @mia
    Αν είναι να χαλάσεις τα υπέροχα γλυκούλια πλεχτά που φτιάχνεις, και που θα με αναγκάσεις αν τα παιδιά μου δεν μου κάνουν άλλα μωρά, να τα κάνω εγώ χα χα χα, τότε καλύτερα να το γυρίσω σε κωμωδία. Δεν είναι άσχημη ιδέα χα χα χα. Λίγο μαύρη κωμωδία αλλά κωμωδία. Καλή σου μέρα Μια μου!




    @Ginger- Bea
    Σου οφείλω μια ιστορία.
    Στο ερώτημα σου δίνεις μόνη σου την απάντηση. Το αρνητικό μιας φωτογραφίας καμιά φορά είναι πιο ενδιαφέρον από την πραγματική εικόνα. Σε ότι δε με αφορά οι μαυρόασπρες ταινίες με ξετρελαίνουν. Η υποβλητική τους ατμόσφαιρα με γοητεύει.
    Τώρα γιατί τα γράφω αυτά δεν έχω ιδέα. Είναι η αρνητική μου φωτογραφία που τα γράφει μάλλον! χα χα χα.
    Καλή μέρα γλυκιά μου κυρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Αστοριανή
    Όποτε σε βλέπω είτε εδώ είτε στον χώρο σου ειλικρινά ζηλεύω όταν αντιλαμβάνομαι πως εσείς εκεί έξω τιμάτε την χώρα τούτη και την γλώσσα αυτή με τις δραστηριότητές σας την ώρα εμείς εδώ την ντροπιάζουμε. Αλήθεια σου λέω νοσταλγώ πολλές φορές τα χρόνια που έζησα στην Αφρική.
    Είσαι βιαστική μα περιμένεις; Το ίδιο κάνω κι εγώ αλλά όπως εσύ θα ξέρεις καλύτερα από μένα οι ιστορίες που γράφεις αποκτούν την "ανεξαρτησία" τους και θα πρέπει να βρεις τον κατάλληλο τρόπο να τις καθυποτάξεις...
    Καλό σου βράδυ με πολλά φιλιά σε όλους σας. Ο Τουλούζ που βρίσκεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όταν σου γράφει διθυράμβους η Γιαγιά Αντιγόνη τι να γράψω εγώ;
    Εμένα και σ' αυτό το κείμενο παρ' όλο που ξέρεις από την αρχή πως λυπάμαι που ο Τάκης δεν έχει την βοήθεια που του πρέπει, αυτό το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης ενός παιδιού (και των αδελφών του), που το κουβαλάει σαν ανεξίτηλο στίγμα στην ψυχή της η Νίκη και που μπορεί να ευθύνεται για την πνευματική της διαταραχή, δεν μ' αφήνει να ησυχάσω. Πολύ περισσότερο που τώρα αποκαλύπτεται και η αδράνεια της μάνας. Όχι μόνο αδράνεια αλλά και στάση που να δημιουργεί ενοχές στο παιδί σαν να είναι υπεύθυνο για το κακό που υφίσταται. Μόλις σήμερα άκουσα στις ειδήσεις (πηγή το Χαμόγελο του Παιδιού) ότι 300 εκατομμύρια παιδιά αναμένεται να υποστούν αυτήν την κακοποίηση μέχρι την ενηλικίωση τους. Πως γιατρεύονται αυτές οι αφανείς πληγές;
    Σκέφτομαι ότι τώρα οι παιδικές φωνούλες που ζητάνε την μπάλα τους ίσως απαλύνουν την ταραγμένη ψυχή της Νίκης. Για να δούμε;
    Κατά τ' άλλα το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο. Το ξαναδιάβασα από την αρχή. Πως θα 'θελα να το είχα ολοκληρωμένο μπροστά μου;
    Αργεί άραγε αυτή η στιγμή; Θα περιμένω να δω σε ποίες φουρτουνιασμένες θάλασσες θα σε σύρουν οι ήρωες σου. Από τα σκληρά μυθιστορήματα δεν βγαίνει αλώβητος ούτε ο συγγραφέας.
    Έχε το νου σου αγαπημένε μου συγγραφέα.
    Καλό Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μη χάνεις περισσότερο χρόνο Χριστόφορε! Άρχισε να ερευνάς τις δυνατότητες γυρίσματος του σεναρίου σου σε κινηματογραφικό έργο, σε τηλεοπτική σειρά, σε ό,τι νομίζεις! Αν είναι σειρά, θα περιμένουν οι τηλεθεατές πώς και πώς τη συνέχεια.
    Πώς να το πω; "Το κατέχεις άθλημα"! Με το παραπάνω...

    Καλό Σ/Κ και...κρίμα που δεν είμαι παραγωγός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τελικά το εξέλιξες σε ένα καλό, ψυχολογικό θρίλερ, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ειδικά τη Νίκη. Πολύ καλή ψυχολογική ερμηνεία, απρόβλεπτοι τύποι,ανατροπές και το ενδιαφέρον στα ύψη. Μπράβο Χριστόφορε. Επίσης για πρώτη φορά διέκρινα πως έχεις κινηματογραφική πένα, για όση ώρα διάβαζα τα επεισόδια, ένιωθα να εξελίσσονται σαν σε ταινία. Αν ήμουνα σκηνοθέτης, θα διέκρινα ως τώρα στο έργο σου, είκοσι τουλάχιστον λεπτά αγωνίας και ενδιαφέροντος υψηλού επιπέδου, σε ένα χώρο σπιτιού, με ελάχιστα έξοδα. Επίσης το φαντάζομαι κι ως θεατρικό, είσαι θεατρικός συγγραφέας γιατί είσαι πυκνός στο λόγο και δεν αλλάζεις εύκολα σκηνικό. Σκέψου να το δείξεις σε κάνα αρμόδιο αν το τελειώσεις, ίσως το εκτιμήσουν.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @marimar
    " Από τα σκληρά μυθιστορήματα δεν βγαίνει αλώβητος ούτε ο συγγραφέας.
    Το παραπάνω είναι αληθινό και συμβαίνει . Από την άλλη ορισμένες φορές η περιγραφή σκληρών σκηνών λειτουργεί και ως "ψυχοκαθαρτικό", καθώς ο γραφιάς όπως εγώ, δεν αφήνεται στην έμπνευσή του να τον οδηγήσει στο όμορφο δάσος της πλοκής αλλά, ο ίδιος δημιουργεί ένα σκοτεινό δάσος τελείως αντίθετο από κάποιο στο οποίο θα ήθελε να είναι και βάζει μέσα όσο πιο πολλά άγρια θηρία αντέχει και μετά προσπαθεί να το διαβεί. Αν τα καταφέρει βγαίνει από κει μέσα με δαγκωματιές και γρατσουνιές αλλά με εμπειρίες που ίσως του χρειαστούν κάποια στιγμή.
    Μα τι έγραψα πιο πάνω Μάρω; Κάτι ήθελα να πω αλλά σε μπέρδεψα μάλλον...αλλά εσύ θα καταλάβεις..ελπίζω χα χα χα
    Εχω ακόμη τα μικρά εδώ.. Τα τραγουδάκια είναι υπέροχα. Πήγα τρέχοντας χρόνια πίσω μαζί με την Χαρούλα! Θα σου αφήσω μέηλ.


    @nameliart
    Κοριτσάκι με τα πινέλα μόλις είδα ότι έχεις βάλει νέο πίνακα.Θα σου έρθω.
    Πολύ με τιμάς με αυτά που γράφεις και σε ευχαριστώ, αλλά βλέπεις εδώ στην Ελλάδα τελευταία, εκτός από πολύ σπάνιες περιπτώσεις, μόνο κωμωδίες και μάλιστα εισαγωγής, νομίζουν ότι θέλει ο κόσμος.
    Κρίμα που δεν είσαι παραγωγός λες!...Ναι αλλά θα ζωγράφιζες παράλληλα; Αλλιώς... καλύτερα έτσι!
    Με πολλές ευχές Μελίνα μου για μια όμορφη Κυριακάτικη βραδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Κωνσταντίνος Κόλιος
    Όσο διάβαζα το σχόλιο σου, άθελα μου σκεφτόμουν: "Για να τα λέει αυτά ο σύντροφος Κωνσταντίνος, κάτι θα αξίζει τούτο το κείμενο.»
    Σε ευχαριστώ Κωνσταντίνε. Δεν ξέρω. Έχω στην οικογένεια μου 2 ηθοποιούς και θα τους το δώσω να το δουν όταν το τελειώσω.
    Τα λόγια σου έχουν πάντοτε ιδιαίτερη βαρύτητα και με ενθαρρύνουν.
    Να είσαι πάντα καλά σύντροφε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @marimar
    Ξέχασα μέσα στην πολυλογία μου προηγουμένως να σου πω ότι η αναφορά σου στο σχόλιό σου στη Γιαγιά Αντιγόνη έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. και μετα μου ζητας να σου πωαν γυρισε η οχι ?εαν μου πεις εδω και τωρα το τελος της ιστοριας για να μην εχουν αγωνια και οι φιλοι τοτε κι εγω θ ασου απαντησω φιλε μου λογοπλαστη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. H συνέχεια τις Ιστορίας σου ξεπερνά
    κάθε δεδομένο!
    Εχω καθηλωθεί στην ανάγνωση της.
    Αγωνιώ για τον Τάκη,ελπίζω κι εύχομαι
    να έχει καλό τέλος.
    Η τελευταία παράγραφος με τα παιδιά
    και το τόπι τους,απαλύνει λιγάκι τη
    βαριά ατμόσφαιρα του κειμένου.
    Καλή εβδομάδα από αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Tέλειες οι σκηνές
    αγαπημένε Χριστόφορε,
    αυτή η γυναίκα τι άλλο ακόμα
    θα την βάλεις να κάνει???
    Σε λίγο θα αρχίσω να την λυπάμαι
    που έπεσε στα χέρια σου :))

    Φιλιά
    Καλή Εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Χριστόφορε ευπατρίδη μου, εγώ βλέπω ακόμα την..ταινία που εσύ - βεβαίως εσύ! διέκοψες τώρα για.. διαφημίσεις!!!
    Και όχι απλώς τη διέκοψες, αλλά όπως πάντα, ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!

    Γιατί το έκανες αυτό;;;;;

    Παρένθεση: θέλει νοσηλεία η Νίκη, δεν είναι για απλή παρακολούθηση. Είναι σε διαρκή..υποτροπή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Η μαριμάρ όπως πάντα με αντικατοπτρίζει! Τώρα τη διάβασα.
    Επανήλθα για να πώ: Ξέρεις πόσες εκ του φυσικού ιστορίες φρίκης πραγματικές έχω ακούσει στο γραφείο μου γυναικών που όταν ήταν σε τέτοιες τρυφερές ηλικίες βρέθηκε ένας ανθρωπόμορφο τσυγγενικό ή φιλικό τέρας τύπου "Αριστείδη" υπεράνω υποψίας και κατάστρεψε τις ενήλικες ζωές τους;;; Οι ενοχές που φυτεύουν κάτι "μάνες" ή "πατεράδες" είναι κυρίως γιατί δεν θέλουν να δούν οτι υπήρξαν θανάσιμα Ανεπαρκείς να προστατέψουν τα παιδιά τους. Και Ανεπαρκείς σε όλο το γονεικό ρόλο..
    Αυτά και ας μη το βαρύνουμε άλλο. Κάποια παιδιά που κακοποιήθηκαν μπόρεσαν να υπερβούν ωστόσο Αυτό, αλλά με πολύ πολύ Κόπο και Πόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ΜΑΓΟΣ
    Εγώ ο φουκαράς σκεφτόμουνα να έρθω σε σένα να μου πεις το τέλος, σα Μάγος που είσαι! Αλλά εσύ τίποτα. Και τώρα; Γεια σου ρε Μάγε αιωνίως ερωτευμένε!


    @Frezia
    Επειδή η πρώτη φορά που γράφω κάτι που έχει τόση αγριότητα ειλικρινά σου λέω ότι..με έχει πιάσει και μένα η αγωνία να δω πως θα πάει. Ναι η μπάλα των παιδιών ίσως παίξει κάποιον ρόλο...Καλή σου εβδομάδα κι εσένα και σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @bianca
    Στα χέρια του θείου Αριστοτέλη φταίνε ίσως! Και δεν έχεις άδικο που θα πρέπει να την λυπάσαι. Κι εγώ την λυπάμαι. Θα δούμε!
    Vediamo ragazzina bella!


    @Ρεγγίνα
    Ναι Βασίλισσα. Λέξη προς λέξη όπως τα λες είναι τα πράγματα. Και ποτέ αλήθεια δεν κατάλαβα πως οι γονείς και ιδίως οι μανάδες μπορούν - αν και ξέρουν- να ανέχονται ή ακόμη και να καλύπτουν τέτοια εγκλήματα κατά της ψυχής ενός παιδιού. Του σπλάχνου τους.
    Βέβαια εμένα μου δίνει θέμα, αλλά όσο γράφω και περιγράφω τούτη την κοπέλα ειλικρινά πονάω για όσα υπέφερε στα πιο τρυφερά της χρόνια.
    Η τιμή της επίσκεψης σου αλλά και οι ζοφερές αλήθειες πλευρών της ζωής, που περιγράφεις αξίζουν των ευχαριστιών μου καθώς με βοηθάς ιδιαίτερα.
    Καλή σου μέρα Βασίλισσα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Χριστόφορε,

    Το έργο σου θα μπορούσε να γίνει άνετα ένα υπέροχο θεατρικό έργο.

    Περιέχει βέβαια κάποια "κλισε" ( γυναίκα ~αράχνη , αντρες ανυπεράσπιστοι μπροστά στις ανεξέλεγκτες βουλές της κ.λ.π.) Βέβαια είναι τόσο έξυπνος και πρωτότυπος ο τρόπος που παρουσιάζονται που σηκώνω τα χέρια ψηλά.Ο ίδιος ο Σεφέρης είπε πως στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και εννοείται πως δεν θα τον αμφισβητήσω εγώ.

    Η ιστορία σου είναι πολύ όμορφη και εμπνευσμένη. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντα να γίνεται.

    Καλή εβδομάδα ταλαντούχε φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @περήφανη μανιάτισσα
    Δεν το είχα σκεφθεί αυτό που λες. Αλλά έχει μιαν αλήθεια. Πολύ σωστά επίσης παραθέτεις τα λόγια του Σεφέρη σχετικά.
    Πράγματι νομίζω ότι όλα τελικά ίσως βασίζονται με διάφορες παραλλαγές στις δημιουργίες του παρελθόντος.
    Σε ευχαριστώ Μανιάτισσα μου που ήρθες και έφερες το άρωμα του μαγεμένου σου τόπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Εχεις το ταλέντο να κρατάς τον αναγνώστη με όλες τις αισθήσεις τεντομένες!
    Ζεί όλη την ένταση και την κατάσταση που τόσο αναλυτικά και έντονα περιγράφεις!
    Και παρ'ολο που εξελίσεται τόσο αργά η ιστορία δεν κουράζει!
    Γράφεις καταπληκτικά!

    Παγωμένα μέσα και έξω δυστυχώς για σήμερα:((

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @zoyzoy
    Ειλικρινά δεν ξέρω αν μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να πάει πιο γρήγορα. Δεν βρίσκω στοιχεία που θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό.
    Τώρα σχετικά με την παγωνιά μέσα κι έξω δυστυχώς έρχομαι να συμφωνήσω κι εγώ αν και αυτό είναι το επιθυμητό από κείνους που θέλουν να μας την επιβάλουν.
    Θα βάλω λοιπόν όσα αρώματα και γεύσεις υπάρχουν στην φαντασία μου, όσο φως μπορώ να στείλω και το κάνω τούτη την στιγμή!
    Λάβε το, ή μολών λαβέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Είσαι τόσο γλυκός και αρωματικός που ανασταίνεις νεκρούς (το στοιχείο σου:))

    Σ'ευχαριστώ δεν ξέρεις πόσο καλό μου κάνουν τα λόγια σου!

    Ζεστά φωτεινά και αρωματισμένα μόνο για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Είσαι σπουδαίος συγγραφέας!!το διάβασα με μια ανάσα!!Σε χαίρομαι και σε θαυμάζω αγαπητέ μου συμπατριώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. την ξανθιά μου την ανταύγεια -ναι μη σας φαίνεται παράξενο έχω κι απ' αυτές παρόλο που τις καμουφλάρω με το κατακόκκινο της φωτιάς.... κι άρα δε μπορώ να καταλάβω και την μελαχροινή σου εδώ-... έχω χάσει επεισόδια Χριστόφορε και δεν μπορώ να μπω στο πνεύμα...πάω να πάρω τα πράγματα απ την αρχή και θα επανέλθω.................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Tα έχουν πει όλα
    οι αγαπημένοι blogoφίλοι, να πω και εγώ ότι με έχεις κάνει
    φανατική της πένας σου?
    Φυσικά και περιμένω την συνέχεια...
    και γία κάποιο περίεργο λόγο, δεν θέλω ακόμα το τέλος, μου αρέσει ο
    τρόπος που ξεδιπλώνεις αυτή την ιστορία, σιγα σιγα...πτυχη πτυχη...
    Ούτε ένα λεπτό φυσιολογικής ζωής δεν υπάρχει σε όλο αυτό. Η κάθε πρόταση αναιρεί κάτι απο τα προηγούμενα.
    Απλά περιμένω_

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Χριστόφορε ανατρίχιασα!...θυμήθηκα την πρώτη ανάρτηση...την αξιοπρέπεια στην αρρώστια.............αλλά τη συνέχεια δεν την περίμενα με τίποτα...αμάν!! πόση τρέλα? πόση λόξα? πόση διαστροφή περιγράφεις?...
    και ναι σε θαυμάζω που έχεις τη μοναδικότητα να κρατάς το ενδιαφέρον αυτών που σε διαβάζουν αμείωτο και να καταφέρνεις να μας δημιουργείς την εντύπωση ότι το παρακολουθούμε αυτό όλο να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας αληθινό, λυπάμαι όμως γιατί ένιωσα τέτοια απέχθεια για αυτή την ηλίθια γυναίκα, που ακόμα και ζώο άνοο και πληγωμένο να ήταν δε θα φερόταν έτσι...
    περιμένω τη συνέχεια για να συνεχίσω να την βρίζω ε?.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @zoyzoy
    χα χα χα "Το στοχείο σου!..." Δεν έχει κι άδικο τελικά. χα χα χα !
    Τα περιμένω! Ελπίζω καμιά απεργία και κανένας φόρος να μην αναστείλει την αποστολή!


    @Κυριακή-συμπατριώτισσα
    Κι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ευνοημένο με τέτοιες πολύτιμες φιλίες! Να είσαι καλά και να μου προσέχετε το νησί μέχρι να σας αριβάρω..Ελπίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. oneiremata
    Μα πόσο χαίρομαι που σε βλέπω εδώ με την....ξανθιά σου ανταύγεια...δε μπορείς να φανταστείς! Λές και "ένας φίλος -φίλη- ήρθε απόψε απ τα παλιά".
    Με εντυπωσίασε δε το γεγονός ότι έκανες τον κόπο να πας πίσω και να διαβάσεις.
    Τα συναισθήματα που νιώθεις για την γυναίκα είναι απολύτως δικαιολογημένα. Όμως και η κακοποίηση που υπέστη στα πέντε της χρόνια από στενό συγγενή δεν είναι αμελητέο μέγεθος για την διαμόρφωση του χαρακτήρος της.
    Για να δούμε τελικά που θα μας οδηγήσει...
    Εκφράζοντας την μεγάλη μου χαρά και πάλι που σε είδα σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις μια όμορφη μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. @Levina
    Εγώ Λεβίνα μου κατατάσσομαι στους λάτρεις της δικής σου πένας. Της τόσο ευαίσθητης, ανθρώπινης και αληθινής.
    Είναι μια "πάλη"η συγγραφή του κειμένου τούτου. Πρέπει να βρίσκομαι συνεχώς σε εντελώς διαφορετικές ψυχολογικές φάσεις. Με κουράζει αλλά την ίδια στιγμή με ερεθίζει να εξερευνήσω.
    Καλή σου μέρα φίλη μου και σε ευχαριστώ για την γενναιοδωρία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. δραμα μυστηριο ΑΓΩΝΙΑ! και δεν μπορω να προβλεψω τι θα γινει.. μας εχεις τρλανει Χριστοφορε μου! καλο απογευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. maria
    Μακάρι να μπορούσα να προβλέψω εγώ τουλάχιστον.Με πηγαίνει μόνη της η ιστορία.
    Ευχαριστώ που ήρθες! Να έχεις μια όμορφη μέρα Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή